ham on rye

türçeye ekmek arası olarak çevrilen, charles bukowskinin otobiyografik romanı. ben sevmemistim. "birine ihtiyaç duyuyordu insan. etrafında öyle biri yoksa onu sen yaratmak zorundaydın, olması gerektiği gibi birini yaratırdın. insanın kendini aldatması, hile yapması gibi bir şey değildi bu."

t: charles bukowski'nin bir çırpıda okunan kitabı. tema olarak daha çok kendi çocukluk dönemine yoğunlaşmış. edebi olarak da klasik bukowski işte. yine argosunu eksik etmemiş tümcelerinden. not: mağlubiyeti benimsemiş henry chinaski'ye şahit olmak enteresan bir duyguydu. bazı afotizmaları çok lezzetliydi; --- spoiler --- "insan yok, hiçbir şey yok." * "istedikleri buydu demek: yalanlar. harikulade yalanlar." * "yapmam gerekeni yapma cesaretinden yoksun olduğumu bilmek çok kötü bir duyguydu." * "benden nefret etmeyi sürdürmelerine rağmen nefretin daha iyi bir türüydü bu, benden neden nefret ettiklerinden emin değildiler sanki." * "ilgi duymuyordum. hiçbir şeye ilgi duymuyordum. nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. bende bir eksiklik vardı belki de. mümkündü. sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. onlardan uzak olmak istiyordum. gidecek yerim yoktu ama. intihar? tanrım, çaba gerektiriyordu. beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi." * "sarhoş olmayı hep sevmeye karar verdim. sıradanlığı alıp götürüyordu, sıradanlıktan yeterince sık uzaklaşabilirsen sıradan olmazdın belki." * "beni arzulamalarını arzuladım." * "kelebeklerin ve arıların arzuladığı bir çiçek olmak varken, sinekleri cezbeden bir bok parçasıydım. yalnız yaşamak istiyordum, yalnız olunca daha iyi hissediyordum kendimi, daha temiz, ama onlardan kurtulacak kadar zeki değildim." * "bazıları gerçekten yaşar." * "o kadar yaşlanmıştı ki ölmesinin bir anlamı kalmamıştı." * "kötüysen kötü rolü yapman gerekmez, kötüsündür. kötü biri olmak hoşuma gidiyordu. iyi olmaya çalışmak hasta ediyordu beni." --- spoiler ---

(bkz: ham on rye) charles bukowski'nin 1982 yılında yayımladığı kendi çocukluğunu, anılarını, yaşadıklarını kısacası hayatını anlattığı otobiyografik romanıdır. kitabın içerisine kendisine henry chinaski ismini takmasının yine kendi hayatıyla alakası vardır. şöyle ki henry babasının ismi, china gücüne sonsuz inandığı ve gözünde mükemmel olan bir ülke ski ise kendi soyadından aldığı tek parçadır. --- spoiler --- "birine ihtiyaç duyuyordu insan.. etrafında öyle biri yoksa onu sen yaratmak zorundaydın, olması gerektiği gibi birini yaratırdın. insanın kendini aldatması ,hile yapması gibi bir şey değildi bu.." --- spoiler ---

Bukowski'nin çoçukluk yılları olarak düşündüğüm henry chinaski isimli bir çoçuğun hayatını anlatıyor ki enteresan bir hayat. Rahatlık ve zekanın birleştiği bir çocuk chinaski. Kendisi varoş bir hayat sürse dahi heyecanlı ve buhranlı bir dönemden geçiyor. Kitap çocuk üzerinden belki bütün insanlığa sesleniyor. Ben ilk okuduğum da büyün dünyayı siktir etmiştim.

Charles Bukowski'nin otobiyografik romanıdır. Yazarın ortaokul ve lise yıllarını anlatır. --- spoiler --- "İlgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiç fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir eksiklik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. İntihar? Tanrım, çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi." --- spoiler ---

Chales Bukowski’nin hayatının bir bölümünü anlatan otobiyografik romanı. --- spoiler --- “Peki, diyordum kendime, bir iş buldun. Ömür boyu işte mi çalışacaksın? Bu yüzden banka soyuyordu insanlar. Yapmak zorunda kaldıkları işler küçük düşürücüydü. Neden Allahın cezası bir konser piyanisti ya da yargıç değildim? Çünkü eğitim gerekiyordu ve eğitim parayla sağlanıyordu. Ben bir şey olmak istemiyordum zaten. Ve bunda fevkalade başarılıydım.” --- spoiler ---

İnsan okuduğu satırları tadmışsa bu hayattan, her şey daha kuvvetli bir anlam kazanıyor. "İlgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiç fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir eksiklik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. İntihar? Tanrım, çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi."